Η 9η Συμφωνια του Μπετοβεν
Πέρασαν 200 χρόνια από τη συγγραφή και την πρώτη εκτέλεση της πιο πασίγνωστης μουσικής που γράφτηκε ποτέ αλλά και της καλύτερης Συμφωνίας όλων των εποχών, της 9ης Συμφωνίας (σε Ρε ελάσσονα Op.125) του Μπετόβεν. Ταυτόχρονα είναι και το σπουδαιότερο έργο του. Ακόμα, λέγεται και «Χορωδιακή» αφού είναι η πρώτη Συμφωνία που γράφτηκε ποτέ με χορωδιακά μέρη, κάτι ανήκουστο μέχρι εκείνη την στιγμή που έκτοτε άλλαξε τον τρόπο σύνθεσης των Συμφωνιών από άλλους μεγάλους συνθέτες.
Το χορωδιακό μέρος είναι από το ποίημα “Ωδή στη Χαρά» του Φρέντερικ Σίλερ το οποίο γράφτηκε το 1785, το επεξεργάστηκε και επανέκδωσε το 1803. Ο Μπετόβεν, μάλιστα, πρόσθεσε και δικά του μέρη στο ποίημα. Ξεκίνησε να συνθέτει την τελευταία του Συμφωνία την Άνοιξη του 1823 και την ολοκλήρωσε το Γενάρη του 1824, ενώ ακούγεται επίσημα για πρώτη φορά στις 7 Μαΐου 1824, στο Θέατρο Vienna Kärnthnerthor.
Οι Συμφωνίες του Μπετόβεν είναι, όπως είχε πει ο Frederick Stock, Β’ μουσικός διευθυντής της Chicago Symphony Orchestra «αφιερωμένες σε όλη την ανθρωπότητα. Αγκαλιάζοντας όλες τις φάσεις του ανθρώπινου συναισθήματος, μνημειώδους σε εύρος και περίγραμμα, κολοσσιαίο στη διανοητική κατανόηση και τη συναισθηματική του ευγλωττία, η Ένατη στέκεται σήμερα ως η καλύτερη από όλες τις συμφωνίες… εκφράζει το μήνυμα κάποιου που είχε ξεπεράσει τον εαυτό του, πέρα από τον κόσμο και την εποχή που έζησε. Η Ένατη Συμφωνία είναι ο ίδιος ο Μπετόβεν, η ψυχική κ πνευματική σημασία της ζωής του. Στο πρώτο μέρος βρίσκουμε τον πικρό αγώνα που έδωσε ενάντια στις αντιξοότητες της ζωής, την κακή υγεία του, την κώφωση, τη μοναξιά του. Το Scherzo απεικονίζει την αναζήτηση της εγκόσμιας χαράς. Το τρίτο μέρος, μελαγχολικός προβληματισμός, λαχτάρα — παραίτηση. Το τελευταίο μέρος, η «Ωδή στη Χαρά (Ode to Joy)», είναι αφιερωμένο σε όλη την Ανθρωπότητα».
Και συνεχίζει ο υπότροφος της CSOA και σχολιαστής προγράμματος, Phillip Huscher, «Υπάρχει κάτι εκπληκτικό για έναν κωφό συνθέτη που επιλέγει να ανοίξει μια συμφωνία με μουσική που αποκαλύπτει, όπως καμία άλλη μουσική πριν, την ίδια την ουσία του ήχου που αναδύεται από τη σιωπή. Το διάσημο άνοιγμα του pianissimo – δεκαέξι μέτρα χωρίς ασφαλή αίσθηση του πλήκτρου ή του ρυθμού – δεν απεικονίζει τόσο το ταξίδι από το σκοτάδι στο φως ή από το χάος στην τάξη, όσο τη γέννηση του ίδιου του ήχου ή τη δημιουργία μιας μουσικής ιδέας. Είναι λες και οι προκλήσεις της καθημερινής ύπαρξης του Μπετόβεν – ο αγώνας να συνθέσει μουσική, η δυσκολία του στην επικοινωνία, η απογοήτευση να θυμάται αυτό που ήταν να ακούς – έγιναν πραγματικότητα σε μια μόνο σελίδα μουσικής».
